Kiedy gołębie są chore, wychudzone i w złym stanie, niewielu hodowców bierze pod uwagę robaczyce, czyli inwazje pasożytów. Istnieją różne rodzaje chorób pasożytniczych, a najważniejsze parazytozy dotyczące gołębi opisujemy poniżej:
Glisty są najczęstszą robaczycą występującą u gołębi. Bytują one w jelicie cienkim gołębia, a w poważnych przypadkach namnażają się tak bardzo, że jelito staje się prawie całkowicie niedrożne. Stosunkowo lekkiej glistnicy towarzyszy niewiele objawów zewnętrznych. W takich przypadkach tylko wyniki lotowe będą słabsze ze względu na gorszą kondycję gołębia.
W przypadku cięższych zakażeń askariozą gołębie tracą na wadze, a ich odchody są brudne i zielonkawe. Nie zawsze jednak tak się dzieje, ponieważ niektóre ciężkie inwazje glist mogą wprawdzie wycieńczyć gołębie, ale ich odchody pozostają w miarę normalne.
Glisty w jelitach pochłaniają pokarm, którego gołąb potrzebuje, aby pozostać w formie i osiągać dobre wyniki. Dorosłe glisty składają jaja, które są wydzielane wraz z odchodami. Jaja te po pewnym czasie stają się inwazyjne i jeśli połknie je inny gołąb, glistnica może się rozprzestrzenić.
Nicienie to najmniejszy (nawet niewidoczny gołym okiem), ale najbardziej uciążliwy rodzaj pasożytów. Podobnie jak glisty, nicienie bytują w jelicie cienkim, ale przebijają ścianę jelita cienkiego i dostają się do naczyń krwionośnych. Powoduje to stan zapalny jelit, a gołębie szybko tracą na wadze i chorują.
Przy silnej kapilariozie prawie zawsze obserwujemy brudne, zielonkawe i wodniste odchody, a gołębie szybko chudną i stają się apatyczne.
Nicienie również składają jaja, które są wydalane wraz z odchodami, ale są one znacznie bardziej inwazyjne niż jaja glist. Nicienie rozprzestrzeniają się zatem w gołębniku znacznie szybciej i powodują znacznie większe problemy.
Inwazja tasiemca w gołębniku zwykle ogranicza się do pojedynczych przypadków.
Najczęściej obserwujemy gołębia z czymś, co wygląda jak ziarenko ryżu zwisające z tylnej części ciała. Jest to człon tasiemca i jeśli pociągniemy go bardzo ostrożnie, często udaje się wyciągnąć całego tasiemca o długości od 30 do 50 cm. Zazwyczaj jednak w ciele gołębia znajduje się kilka tasiemców i takiego osobnika należy poddać leczeniu.
Inwazje tasiemców nie są przenoszone bezpośrednio na inne gołębie, ponieważ tasiemiec potrzebuje żywiciela pośredniego. Wydalane jaja są zjadane przez ślimaki i dopiero w ciele ślimaka wylęgają się z nich larwy, które mogą następnie przekształcić się w dorosłego tasiemca. Gołębie muszą więc zjeść zarażonego ślimaka, zanim same zostaną zakażone inwazyjną larwą tasiemca.
W przypadku inwazji pasożytów zawsze musimy działać w dwójnasób:
- leczenie odpowiednimi lekami,
- higiena i zapobieganie nowej inwazji.
W przypadku leczenia pasożytów zwykle zalecamy indywidualne leczenie gołębi tabletkami na bazie febantelu (Oropharma Avicas).
W przypadku inwazji glisty podajemy 1 tabletkę i powtarzamy tę dawkę po 8 dniach.
W przypadku inwazji nicieni zalecamy podawanie 1 tabletki przez 2 dni z rzędu i powtórzenie tej dawki po 8 dniach.
Jeśli chodzi o leczenie tasiemca, nie ma specjalnego leku przeznaczonego dla gołębi i zwykle stosuje się tabletki odrobaczające dla psów i kotów na bazie pyrantelu i prazykwantelu.
Jak wspomniano wcześniej, czystość i higiena są niezwykle ważne podczas leczenia.
Przed przystąpieniem do gruntownej dezynfekcji należy wyczyścić i odkurzyć gołębnik tak dokładnie, jak to możliwe. Po dezynfekcji (np. przy użyciu sprayu Disinfect Spray), można wszystko dodatkowo wypalić i osuszyć palnikiem.